2017 11 09 NIET DIRECT 29
De avond van het vurig verlangen.
Zo mag de 29e editie van literair café Niet Direct wel worden genoemd. Alle uitgenodigde kunstenaars gaven uiting aan de passie die ze voor de kunst hebben. Zo begon jong talent Sven Lijssen met een arrangement van Pokémon melodieën (u weet wel, van die virtuele wezentjes die met je mobieltje in de echte wereld kunnen worden betrapt). In zijn muzikale beleving leek het of de toetsen van het keyboard een verlengstuk werden van zijn vingers. Zijn veelzijdigheid bleek uit het tweede (klassiek met een knipoog) stuk dat hij speelde, een treurmars van Charles Gounod, die niet overal even treurig is.
Emy Koopman bleek haar uitdagende boek Orewoetin al zijn gelaagdheid uitstekend te kunnen duiden voor haar publiek. De titel is afkomstig uit de literatuur van de Middeleeuwen, namelijk bij Hadewych, bij wie de minne (liefde) en vurig verlangen (orewoet) belangrijke elementen zijn. Vol geestdrift legde ze uit en las ze voor; de aanwezigen hingen aan haar lippen. Ondanks haar jonge leeftijd (ze is 32) is Orewoeteen zeer uitgebalanceerde en rijpe roman.
Daarna betrad Els Denessen het podium om enkele Keltische liederen te vertolken. Ze begeleidde zichzelf op de harp, en dat bleek een prachtige combinatie met haar heldere stemgeluid. Met hulp van de onvolprezen Johan Brunen aan de geluidsknoppen was het een prachtige voordracht. De variatie zat hem niet alleen in de gekozen liederen maar ook in de instrumenten: naast de harp speelde ze ook gitaar en Keltische trom, en aan het einde van de avond zong ze zelfs a capella, waarbij ze voor het refrein de hulp van het publiek vroeg en ruimschoots kreeg.
Na de pauze zette John Hölsgens zijn gehoor aanvankelijk op het verkeerde been door te melden dat hij wegens bedreigingen n.a.v. zijn columns afzag van verdere activiteiten. Dat de “ik” in zijn verhaal op zwarte piet en de hele discussie eromheen sloeg bleek pas later. Natuurlijk was er ook een (roet?)veeg uit de pan aan het adres van Rutte III, in de persoon van Halbe Zijlstra, wiens buitenlandervaring hooguit kon bestaan uit het bezoek aan een Russische datsja van Poetin. Gelukkig blijft John gewoon verder schrijven!
Frans Budé uit Maastricht had een goed doordachte reeks gedichten en commentaar daarop voorbereid. Hij gaf aan zijn inspiratie te vinden in veel alledaagse dingen, zoals de Maas, maar ook in reizen. Enkele souvenirs van die reizen, die hij in zijn rugtas had, hadden hem geïnspireerd tot gedichten, net als de geboortedata van kunstenaars als Armando en Sjèr Lataster. Budé was in de huid gekropen van de boreling en had in de gedichten elementen verwerkt van het leven van deze kunstenaars. Hij eindigde met een gedicht in het Maastrichts dat te lezen is op een blinde muur nabij de Onze Lieve Vrouwekerk in zijn eigen stad.
Els Denessen sloot de avond prachtig af en gastheer Paul van Dooren kenmerkte de hele avond als vol ‘orewoet’. Hij wees alvast op de volgende editie, in maart 2018, de dertigste, in het tiende bestaansjaar van Niet Direct.
Niet Direct opereert onder de vlag van de stichting Kunst en Cultuur Leudal.