2017 03 16 NIET DIRECT 27
Noodweer en Rivieren
Niet Direct presenteerde bij de 27e uitvoering weer een prachtig programma met indrukwekkende gasten. Jong talent Djeffrey Cats gaf met zijn half wit, half zwart geschminkte gezicht een demonstratie ten beste van enkele moderne dansvormen. Hij voerde met lijf en leden zowel hoekige als vloeiende bewegingen uit op grotendeels elektronische muziek, die hij zelf had gemixt. Het leek alsof zijn armen, benen en hoofd een eigen leven leidden. Na de pauze demonstreerde hij “popping”, het beurtelings aanspannen en ontspannen van spieren, waardoor robotachtige bewegingen ontstaan, ondersteund door mechanische geluiden. Hiermee oogstte hij bewonderende oh’s en ah’s uit het publiek.
Daarna ging presentator Paul van Dooren in gesprek met Marijke Schermer over haar meest recente boek Noodweer. Ze schetste hoe het boek eigenlijk was ontstaan uit drie losse herinneringen en associaties, waarvan er één bestond uit de vraag hoe een relatie kan worden beïnvloed door een geheim. Er ontstond een aardige interactie met het publiek toen een van de aanwezigen, die het boek had gelezen, meldde dat hij zich wel erg was gaan storen aan de vrouwelijke hoofdpersoon, die in zijn beleving erg egoïstisch gedrag vertoont. Ze las een paar fragmenten uit het boek voor en daaruit kwam Schermers toneelachtergrond naar voren. Haar dialogen laten veel ruimte voor de lezer. Voor de pauze trad Babs van Bree, op gitaar begeleid door Vincent van Reen aan. Haar heldere, zuivere en volle stem, in combinatie met haar ietwat fragiele verschijning, pakte de toehoorders onmiddellijk en volledig. Met een trukendoos vol pedalen haalde Van Reen een opvallend grote variatie aan geluiden uit zijn gitaar.
John Hölsgens had voor de deadline van deze avond, daags na de verkiezingen, ervoor gekozen om daar niets over te rapporteren; het verzadigingspunt was sowieso al ruim gepasseerd. In plaats daarvan bracht hij een humoristische bespiegeling over de woorden “geur” en “reuk”. Hij vroeg zich af wat er mis is met helder taalgebruik zoals “stront stinkt” en maakte en passant duidelijk dat we daar de boer niet op moeten aankijken.
ECI-literatuurprijswinnaar Martin Michael Driessen vertelde vervolgens uitvoerig over zijn carrière als dramaturg, regisseur en vertaler. In dat laatste voelde hij zich gemankeerd bij zijn eigen werk: het was hem onmogelijk gebleken om eigen werk te vertalen. Hij las een zeer poëtisch verhaaleinde uit Rivierenvoor, een boek dat bestaat uit drie vertellingen. Zoals Driessen zelf aangaf, eigenlijk drie volwassen romans, zij het korte. Zonder al te veel te verklappen las hij voor een ademloos publiek nog een klein stuk voor, om vervolgens te schetsen hoe bij hem het verhaalgegeven en de uitwerking waren gegroeid.
Babs sloot de avond af, zingend en piano spelend, met een belangrijke rol voor de gitaar van Vincent. Haar besluit om “iets spontaans” te doen, een liedje van Toon Hermans, Lente me, werd enthousiast ontvangen en de uitvoering ervan ontroerde het publiek. Dat het daarna later was dan gepland, ongeveer 22.30, vond helemaal niemand erg.